Η Β.Μ. ἒχει πρωτοτυπία καὶ πλοῦτο μουσικῶν ἰδεῶν, ποικιλία ἢχων καὶ θαυμάσιο συνδυασμὸ μουσικῶν κλιμάκων. Τὰ διαστήματα τῶν ὁποίων μποροῦν νὰ ἀλλάζουν μὲ τὶς ἒλξεις στὴν πορεία τοῦ μέλους, παρουσιάζοντας ἒτσι μοναδικὴ ἰδιοτυπία (ἰδιαίτερο ἂκουσμα). Ἓνα ἁπλὸ σημαδάκι μπορεῖ νὰ ἀλλάξει τὸ ἂκουσμα μόνο ἑνός φθόγγου (μιᾶς συλλαβῆς δηλ.) ἢ μιᾶς λέξης ἢ καὶ μιᾶς φράσης. Αὐτὴ ἡ εὐχέρεια ν'ἀλλάζουμε ὁποιαδήποτε στιγμὴ χρειάζεται τὸ χρῶμα τῆς μελωδίας, δὲν ὑπάρχει σὲ καμιὰ μουσικὴ.
Ἡ τρίφωνη καὶ τετράφωνη μελωδία δὲν ἒχει τὴν συνεχὴ κίνηση, οὒτε τὴν "εὐλυγισία" τῆς Β.Μ. Ἠ Ε.Μ. δὲν μπορεῖ νὰ ἐκφράσει ὃλα ἐκεῖνα τὰ συναισθήματα ποὺ θέλει νὰ μεταδώσει ὁ ὑμνογράφος. Ἒχει μακρές καταλήξεις καὶ πολλές παύσεις. Ἀκουστικὰ βέβαια εὐχαριστεῖ πολλούς, ἀλλὰ ὃπως ἒχουμε ἢδη ἀναφέρει, ὁ σκοπός δὲν εἶναι ἁπλὰ καὶ μόνο νὰ εύχαριστηθεῖ τὸ αὐτὶ. Ἡ Β.Μ. ἒχει σκοπὸ νὰ ἀγγίξει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, νὰ τὴν ἀνεβάσει πρός τὸν Θεὸ, διαφορετικὰ δὲν εἶναι θρησκευτικὴ, ἀλλὰ κοσμικὴ, αἰσθησιακὴ.
Γι' αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας πάντα ὑποστήριζε τὴ χρήση μόνο τῆς Β.Μ. Τόσο ἀπὸ σεβασμὸ πρός τὴ Παράδοση ὃσο καὶ διότι εἶναι πεπεισμένη πώς δὲν μπορεὶ - δὲν εἶναι δυνατόν νὰ ἀντικατασταθεῖ μὲ ὁποιαδήποτε ἂλλη χωρίς νὰ ἀλλοιωθεῖ τὸ ὃλο πνεῦμα τῆς ὀρθόδοξης λατρείας τὸ ὁποῖο διατηρήθηκε ἀλώβητο γιὰ τόσους αἰῶνες καὶ μάλιστα σὲ ζοφερούς καιρούς.
Εἶναι γεγονός, πώς σὲ κάποιες (λίγες) ἐκκλησίες χρησιμοποιεῖται ἡ Ε.Μ. Κακὼς κατὰ τὴ γνώμη τῶν περισσοτέρων ποὺ πιστεύουν πὼς αὐτὸ δὲν εἶναι "πρέπον". Τὸ ἐρώτημα, ὃμως ποὺ προκύπτει εἶναι ἂν στὶς ὑπόλοιπες ἐκκλησίες χρησιμοποιεῖται ἡ πραγματικὴ Β.Μ. Ἡ ἀπάντηση σ'αὐτὸ τὸ ἐρώτημα, δὲν εἶναι - δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι - ἓνα ἁπλὸ ναὶ ἢ ἓνα ἁπλὸ ὂχι. Εἶναι γνωστὸ ὃτι παρατηρεῖται μεγάλη διαφορὰ στὸν τρόπο ἐκτέλεσης τῶν βυζαντινῶν ὓμνων ἀνάμεσα στοὺς ψάλτες. Ποῦ ὀφείλεται αὐτὴ ἡ διαφορὰ ; οἱ λόγοι εἶναι πολλοί. Θὰ δοῦμε μερικούς ἀπὸ αὐτούς στὴ συνέχεια.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου