Σέ μικρές συνέχειες (μέ χρήση τοῦ πολυτονικοῦ συστήματος) θά κάνω μιά ἀπόπειρα νά παρουσιάσω κάποια ἐνδιαφέροντα στοιχεῖα πού συνδέουν τήν Αρχαία Ελληνική Μουσική μέ τήν Εκκλησιαστική (Βυζαντινή) μας Μουσική.
Τα περισσότερα πού θά παρουσιάσω ἐδῶ τά δανείζομαι ἀπό μιά διάλεξη ἑνός ἀπό τούς σημαντικότερους Μουσικοδιδασκάλους της Β.Μ., του Ἀστερίου Δεβρελή, ὁ ὁποίος ἐξέδωσε πολλά μουσικά βιβλία, διασώζοντας πολλά ἀνέκδοτα μαθήματα παλαιῶν σημαντικῶν ἱεροψαλτών, κυρίως ὃμως τοῦ Ἀθανασίου Παναγιωτίδη.
Ἡ Βυζαντινή Εκκλησιαστική Μουσική ἀποτελεί ἓνα μεγάλο τμῆμα τῆς Ἐλληνικῆς κληρονομιάς μας.
- Στήν ἀρχαιότητα ἡ λέξη μουσική εἶχε πολύ πλατειά ἒννοια, γιατί σήμαινε κάθε εἶδος πνευματικῆς δημιουργίας. Μέ τή πάροδο τοῦ χρόνου, πῆρε τήν ἒννοια πού καί σήμερα ἒχει. Δηλαδή ἀποτελεῖ τήν ἐπιστήμη καί τήν τέχνη τῶν ἢχων και περιλαμβάνει τούς νόμους καί τούς κανόνες, σύμφωνα μέ τούς ὁποίους, συναρμολογούμενοι κατάλληλα οἱ διάφοροι ἦχοι, δημιουργοῦν στό αὐτί μας εὐχάριστο ἂκουσμα. Μέ τή μουσική μποροῦμε νά ἐκφράσουμε πλεῖστα ἀπό τά συναισθήματά μας, νά ἐπηρεάσουμε τή ψυχική κατάστασταση, τόσο τή δική μας ὃσο καί τῶν ἂλλων ἢ νά ἀντικαταστήσουμε δυσάρεστα συναισθήματα μέ εὐχάριστα καί ὠφέλιμα. (συνεχίζεται)
Η Μουσική στην αρχαία Ελλάδα ήταν συνώνυμη ενός τριφυούς δρώμενου (τραγούδια-μουσική-χροός) το οποίο έως και πριν από μερικά ακόμη χρόνια ίσχυε στις γιορτές των χωριών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣταδιακά το τραγούδι και ο χορός υποχώρησαν και τώρα πια η μουσική έχει την έννοια που γνωρίζουμε.